Κάθε χρόνο, με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου, εμφανίζονται γνωστοί και άγνωστοι, ιστορικοί και μη, οι οποίοι με περισπούδαστο ύφος θεωρούν κατάλληλη την ευκαιρία να κάνουν αισθητή την παρουσία τους «αποκαλύπτοντας» την «αλήθεια» για το 1821˙ αυτήν «που μας κρύβουν», αλλά να που οι ίδιοι κατάφεραν ως ευφυέστεροι ημών των πτωχών τω πνεύματι να την εντοπίσουν.

Το ότι συνήθως κανένας από αυτούς δεν είναι ειδικός ιστορικός με αρχειακή έρευνα στο ’21, διότι οι τελευταίοι είναι πολύ σοβαροί για να αυτοπροβάλλονται με εξυπνάδες, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ας είναι.

Ποιο είναι όμως πραγματικά το νόημα, πέρα από την επίδειξη μικροψυχίας, συμπλεγματικής σχέσης με τον συλλογικό μας εαυτό και ναρκισσισμού, να βγαίνεις δεξιά κι αριστερά σε διψασμένους για «αποκαλύψεις», «σκάνδαλα» και αποδόμηση του «κυρίαρχου εθνικού αφηγήματος», κοινώς χαζοχαρούμενους εθνομηδενιστές δημοσιογράφους της κακιάς ώρας, την ημέρα που τιμάμε την εθνική μας παλιγγενεσία να επισημάνεις εσύ ως κήνσορας της ηθικής ότι «ξέρετε, οι ήρωες είχαν και τη σκοτεινή τους πλευρά», «οι Έλληνες δεν είχαν εθνική συνείδηση», «η Επανάσταση είχε αυτό κι ετούτο κι εκείνο το αρνητικό».

Λες και υπάρχει οποιαδήποτε συλλογική ανθρώπινη δράση παγκοσμίως και διαχρονικώς χωρίς κάτι έστω μικρό ή μεγάλο, μεμπτό και επιλήψιμο! Δεν είχε αρνητικές πλευρές η Γαλλική Επανάσταση; Στην Εθνική Αντίσταση δεν υπήρξαν εμφύλιες συγκρούσεις, ξένες επεμβάσεις και εξαρτήσεις ένθεν και ένθεν ή μήπως δεν έγιναν εγκλήματα;

Προφανώς και υπήρξαν, αλλά το ζήτημα είναι η μεγάλη εικόνα: ότι η Ελληνική Επανάσταση υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις της νεότερης Ιστορίας κατά την οποία ένα ιστορικό έθνος ξεσηκώθηκε (ακριβώς γιατί είχε συνείδηση της συλλογικής του ταυτότητας και Ιστορίας) για να διεκδικήσει την ελευθερία του υποχρεώνοντας με το ακατάβλητο πείσμα του τις Μεγάλες Δυνάμεις να αλλάξουν πολιτική και να συμφωνήσουν στην ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Κι είναι άξιοι θαυμασμού οι πρόγονοί μας γιατί παρά τις τραγικές ελλείψεις σε έμψυχο και άψυχο υλικό και σε συμμαχίες, τις κοινωνικές τους διαφορές και συγκρούσεις, τις διαφορετικές επιδιώξεις, την έλλειψη συνεκτικής ηγεσίας, τη μικροψυχία και όλες τις γνωστές αδυναμίες τους, άντεξαν και συνέχισαν να πολεμούν έως τον Σεπτέμβριο του 1829, πολύ δηλαδή μετά το Ναυαρίνο.

Αντί λοιπόν να δοξάζουμε και να τιμούμε εκείνους τους ήρωες – που ναι, δεν ήταν Άγιοι, τι να κάνουμε; Άνθρωποι ήταν με τις αδυναμίες κάθε ανθρώπου, αλλά νίκησαν τελικά τον ίδιο τους τον εαυτό όσο χρειάστηκε˙ που υπέστησαν τα πάνδεινα, από σφαγές και ολοσχερή καταστροφή και απώλεια περιουσιών, μέχρι την αιχμαλωσία και την απώλεια τόσων ανθρώπων, την πείνα, τη δίψα, την απόλυτη εξαθλίωση – κάθονται κάποιοι και γράφουν και ξαναγράφουν για «μύθους» και «ψέματα» και «κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα».

Οι Έλληνες το ’21 τα έβαλαν με μία αυτοκρατορία, μάτωσαν και νίκησαν. Αυτή είναι η αλήθεια κι όλα τ’ άλλα καλό είναι να τα μελετάμε και να τα γνωρίζουμε, αλλά δεν στεκόμαστε μόνο σ’ αυτά ακυρώνοντας έναν υπέροχο Αγώνα, για τον οποίο πρέπει να αισθανόμαστε περήφανοι. Αυτή τη συγκίνηση όμως, που ως λαός νιώθουμε κάθε χρόνο στην επέτειο της 25ης Μαρτίου, ούτε μπορεί κανείς να την επιβάλει ούτε να τη μεταδώσει εάν ο άλλος παραμένει αξιολύπητα ταμπουρωμένος στην ατομιστική, ναρκισσιστική και μηδενιστική του μιζέρια.

* Ο Τάσος Χατζηαναστασίου είναι διδάκτωρ Ιστορίας, εκπαιδευτικός

Διαβάστε επίσης:

Στο… χρονοντούλαπο η «προοδευτική διακυβέρνηση»

«Λευκή Βίβλος»: Μαύρο πολεμικό παρόν και μέλλον για τους λαούς

Τι πραγματικά κρύβει η παράκαμψη της προανακριτικής