Καλημέρα σας από την παγκόσμια ημέρα ποίησης.

Κι αν ο Σαββόπουλος καμαρώνει που πρόλαβε την εποχή των ποιητών -έστω κι αν αναφέρεται στη γενέτειρά του Θεσσαλονίκη, στον Χριστιανόπουλο, στους ποιητές της «Διαγωνίου», στον Βαφόπουλο, στον Αναγνωστάκη, στην Καρέλη, στον Ασλάνογλου, στον Μέσκο – στην επόμενη γενιά κανείς δε θα μπορεί να δηλώσει αντίστοιχη περηφάνεια. Πώς να δεις κάτι που δεν υπάρχει, ένα λογοτεχνικό είδος υπό εξαφάνιση, τουλάχιστον στην Ελλάδα, κι ακόμη περισσότερο στη Θεσσαλονίκη; Ποια είναι η φυλλοξήρα που τρώει τα φύλλα που πάνε ν’ ανθίσουν, σ’ έναν τόπο όπου βλάστησαν στίχοι και στίχοι; Τι έσβησε τις λάμπες της νύχτας, αυτές που στο λιγνό φως τους φιλοξενούσαν υπάρξεις που πάλευαν να πλέξουν τις αγωνίες τους με λέξεις;

Κι αυτές οι λίγες γραμμές θέλουν να είναι μια υπόμνηση σε ό,τι όλοι σκαλίσαμε λίγο-πολύ σε στιγμές μοναξιάς και αγωνίας, αλλά και λίγοι δείχνουν πια να ενδιαφέρονται να το χρησιμοποιήσουν σα μέσο έκφρασης κι ακόμη πιο λίγοι να το γνωρίσουν.

Αυτός ο «εξόριστος ποιητής» του Ελύτη γίνεται προφητική πραγματικότητα και τελικά έχουν μείνει δυό Νόμπελ μόνο να θυμίζουν ότι κάποτε, σε αυτόν τον τόπο, υπήρχε η ζύμη της ποίησης. Κι αυτή έθρεψε δύσκολα χρόνια, έγινε ανάταση σε άλλον ουρανό, όσο να χαμηλώσει κι αυτός πολύ και να τον αγγίζουν τα ευτελή και τα λίγα.

Μάλλον, τελικά, η ποίηση χρειάζεται πίεση για ν’ αναβλύζει. Έχει ανάγκη από στερήσεις για να ασκηθεί, να γίνεται «ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου», όπως θα την ήθελε ο Εμπειρίκος. Μετά τη γενιά του ‘70, τους τόσους πολλούς, τον Κοντό, τον Φωστιέρη, τον Μαρκόπουλο, τον Χρονά, τον Λιονάκη, τη Μαστοράκη, τη Λαϊνά, τον Βερβέρη, τον Βέη, τον Μπράβο, τον Καλοκύρη, τον Χιόνη, φυσικά τον Γκανά, ως δειγματοληπτική αναφορά, θαρρείς και ξέμειναν οι πένες από μελάνι. Το τελευταίο κύμα ποίησης, ιδιαίτερα αφρίζον, σε μεγάλο βαθμό το ξεσήκωσε και ο πολιτικός άνεμος των καιρών εκείνων. Μήπως, ακριβώς, ακόμη και ο ιός του διαδικτύου χτύπησε πριν απ’ όλα την ποίηση; 

Από τη μια οι βιοτικές ανέσεις, από την άλλη η βάρβαρη εξομοίωση κάθε γραφής στις άχαρες γραμμές του  διαδικτύου, στέρησαν τα κίνητρα.

Ποίηση σημαίνει χαρτί. Έστω, μικρά τυπωμένα φυλλάδια, σαν αυτά που μοίραζε ο Καβάφης στους φίλους του, σαν κρυφές προκηρύξεις. Ποίηση δε σημαίνει μόνο λέξεις, αλλά και η αισθητική της παρουσίας τους πάνω στις λίγες σελίδες ενός βιβλίου. Με τι χάρη στόλιζε ο Κάρολος Τσίζεκ τις εκδόσεις της «Διαγωνίου», πόσο βόηθησαν τα θεσσαλονικώτικα «Τραμάκια» στη γνωριμία μας με όλην τούτη τη γενιά του ‘70!

Δε θα θέλαμε να περάσουμε πάνω από τα «λαμπρά, μεγάλα ονόματα», ακόμη και της τελευταίας των ποιητών, την Κική Δημουλά (όσον αφορά στη δημοφιλία), αλλά να μείνουμε στις μνήμες αυτών που δε γνώρισε πολύς κόσμος. Των άδοξων ποιητών του Καρυωτάκη, που πάλεψαν με τις λέξεις κι έπεσαν στο καναβάτσο ή τους εξοστράκισαν οι καιροί: μια ωδή στον άγνωστο ποιητή. Ακόμη και σ’ αυτούς της καθημερινότητας, που βρίσκουν λίγο χρόνο να κοιτάξουν προς τα πάνω. Το έλεγε ο Σαχτούρης, «να μην το κρύβουμε, όλοι διψάμε για ουρανό».

Διαβάστε επίσης:

Wings Hauser: Πέθανε ο ηθοποιός με την τεράστια διαδρομή σε σινεμά και τηλεόραση (photos/videos)

Το topontiki.gr τώρα και με podcast στο Spotify

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Δράμα, τρόμος και «Αναμνήσεις ενός Σαλιγκαριού» (Videos)