Η τρέχουσα «αντισυστημικότητα», που συζητιέται τόσο πολύ στη χώρα μας, είναι φαινόμενο κυρίως κοινωνικό και όχι πολιτικό.

Μεγάλο τμήμα της κοινωνίας εκφράζεται – μέσω των δημοσκοπήσεων – απορριπτικά για τα καθιερωμένα πολιτικά κόμματα, κυρίως τα κόμματα εξουσίας, και εμφανίζεται διατεθειμένο να δώσει την ψήφο του σε μικρότερα σχήματα, των οποίων η δημοσκοπική επίδοση φτάνει αρκετά ψηλότερα από τις πολιτικές τους δυνατότητες.

Ο χαρακτηρισμός «αντισυστημικό» δεν ταιριάζει σε κάποιο από τα κόμματα που επωφελούνται αυτή την περίοδο, τα οποία άλλωστε ούτε καν διεκδικούν αυτόν τον όρο, με εξαίρεση το ΚΚΕ. Είναι δε άκρως κατατοπιστική η τοποθέτηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη συνέντευξή της (10 Μαρτίου) στον Real FM και τον Νίκο Χατζηνικολάου:

«Η Πλεύση Ελευθερίας από την πρώτη στιγμή μίλησε με ειλικρίνεια, δεν παρέστησε ότι αύριο θα κυβερνήσει και, όταν απευθυνθήκαμε στον κόσμο και είπαμε “δώσε μας δύναμη να φέρουμε Ζωή στη Βουλή”, δεν είπαμε ότι έχουμε πρόγραμμα να κυβερνήσουμε και να παριστάνουμε ότι αύριο θα είμαστε κυβέρνηση, είπαμε “έλα να δεις πώς μπορεί να είναι η αντιπολίτευση, η Βουλή και τι μπορεί να κάνεις”».

Και αμέσως μετά:

«Εμείς δεν ψάχνουμε κυβερνητικό θώκο. Αυτό δεν σημαίνει ότι, αν ο κόσμος μας δώσει αυτή την εντολή και την εμπιστοσύνη, δεν θα ανταποκριθούμε».

Το ότι εσχάτως τα κόμματα εξουσίας πέφτουν όλα μαζί στις δημοσκοπήσεις και αξιοπρόσεκτος αριθμός ψηφοφόρων τους, αντί για την «γκρίζα ζώνη», διασπείρεται σε μικρά κόμματα που δεν έχουν δυναμική και προοπτική εξουσίας είναι αυτό που προκαλεί αναλύσεις επί αναλύσεων για την «αντισυστημικότητα».

Καμιά όμως από αυτές δεν (μπορεί να) προφέρει απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα, από τα οποία παραθέτουμε κάποια ενδεικτικά:

● Μπορεί αυτή η μετατόπιση να είναι μόνιμη ή πρόκειται για καμπανάκι διαμαρτυρίας που θα σταματήσει να χτυπάει μόλις ανοίξουν οι κάλπες;

● Είναι οι πολίτες αυτοί διατεθειμένοι να ρίξουν το βλέμμα τους στις προγραμματικές εξαγγελίες των κομμάτων ή έχουν παραιτηθεί από κάθε προσδοκία για μια διακυβέρνηση που θα υπηρετεί, σε όποιον βαθμό, τα συμφέροντά τους;

● Έχουν, άραγε, αποφασίσει ότι το γνωστό «σύστημα εξουσίας» πρέπει να «τιμωρηθεί» συλλήβδην και ότι δεν τους αφορά το ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα εν μέσω της σημερινής διεθνούς θύελλας – που αύριο μπορεί να πάρει ακόμη πιο σκληρά χαρακτηριστικά;

● Η «αντισυστημικότητα» είναι μια έλλογη και εύλογη συλλογική κριτική σε ένα πολιτικό και θεσμικό σύστημα που συνεχίζει να αναπαράγει διαχρονικές παθογένειες και να υποβαθμίζει τις ανάγκες των πολιτών ή η έκφραση ενός κυνισμού που εκφράζει εκατομμύρια μεμονωμένα «εγώ» χωρίς καμιά αίσθηση συλλογικότητας και ενδιαφέροντος για τη χώρα;

Προφανώς η δουλειά των κομμάτων δεν θα είναι εύκολη την επόμενη περίοδο. Είναι πολλά αυτά που θα πρέπει να αποκωδικοποιήσουν και ίσως το αποτέλεσμα της επόμενης κάλπης να μη λύσει όλες τις απορίες.

Ας αρχίσουν όμως από το αυτονόητο: ότι όλα έχουν κυβερνήσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια χωρίς να έχουν καταγράψει στο ενεργητικό τους κάποια μείζονα βελτίωση της ζωής των πολιτών – πλην τεχνικών διευθετήσεων και ρυθμίσεων.

Ας δουν και κάτι ακόμη: Ότι αλλιώς ψηφίζουν οι πολίτες όταν είναι εξοργισμένοι και αλλιώς όταν έχουν – έστω και μικρές – προσδοκίες…

Διαβάστε επίσης:

Ο πρωθυπουργός σε αποδρομή, η χώρα πρέπει να βρει λύση

Με τον Τασούλα η ΝΔ τιμά την παράδοση του… Καλ(π)ογιάννη

Οι καθηλωμένοι, το αδιέξοδο και οι κομπάρσοι