Τα 50 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας συμπίπτουν απολύτως με τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή και την απώλεια του 37% του εδάφους της Κύπρου. Η προδοσία της χούντας έφερε αρχικά τον «Αττίλα 1» και την κατάληψη του 5% του νησιού. Η αδράνεια / αφέλεια / αδυναμία (;) της μόλις αποκατασταθείσας Ελληνικής Δημοκρατίας και της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή επέτρεψε τον «Αττίλα 2» και την ολοκλήρωση του τουρκικού σχεδίου.

Από τότε μέχρι σήμερα η ελλαδική δημοκρατία – παρά τις πολλές και εν πολλοίς δικαιολογημένες ενστάσεις για την ποιότητα και τα ελλείμματά της – χαίρει άκρας υγείας, καθώς το χρονικό αυτό διάστημα αποτελεί τη μεγαλύτερη περίοδο δημοκρατικής ομαλότητας και σταθερότητας που έχει ζήσει η χώρα. Ούτε η χρεοκοπία, με τις σαρωτικές συνέπειές της, κατάφερε να την κλονίσει.

Η Κύπρος, βέβαια, εξακολουθεί να ζει με τα τραύματα της τουρκικής εισβολής και κατοχής, για την οποία οι δύο τελευταίες γενιές στην Ελλάδα δεν έχουν ιδέα. Όσα έγιναν εκεί και στην Αθήνα το 1974 σπανίως γίνονται αντικείμενο συζήτησης – σαν να θέλουμε να καλύψουμε όπως – όπως το εθνικό τραύμα. Προτιμούμε να θυμόμαστε μόνο το τέλος της χούντας, αποσιωπώντας συνήθως ότι ο λόγος της κατάρρευσής της ήταν η εθνική αυτή τραγωδία.

Λίγο η υπερεκτίμηση του ρόλου του Πολυτεχνείου από την Αριστερά, λίγο η αποσιώπηση του χρόνου του «Αττίλα 2» (κυβέρνηση Καραμανλή) από τη Δεξιά, η συνέπεια είναι οι σημερινοί σαραντάρηδες – και νεότεροι – να μην έχουν την εικόνα της εποχής. Χρειάστηκε να παίξει στο Mega η δραματική κυπριακή σειρά «Famagusta», επ’ ευκαιρία των 50 χρόνων από την εισβολή, για να ζωντανέψει το δράμα.

Όμως επιβίωση χωρίς μνήμη δεν νοείται, ιδιαίτερα τώρα που η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια ιδιαίτερα δυναμική Τουρκία, η οποία είναι πιο αποφασισμένη από ποτέ να αναδειχθεί σε περιφερειακή υπερδύναμη. Προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι η περιθωριοποίηση, η δορυφοροποίηση, η καθυπόταξη της Ελλάδας, ο περιορισμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της ίδιας της κυριαρχίας της.

Δυστυχώς η συνήθης ελληνική μεγαλοστομία – περί ισχύος της δημοκρατίας και συμμετοχής στον σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα – συνήθως αποσιωπά ή διαχειρίζεται προχείρως το σύνολο των ανεπαρκειών της χώρας: την παραγωγική αποδιάρθρωση, τη μετατροπή της σε οικονομικό παράσιτο, την προϊούσα δημογραφική κατάρρευση και τόσες άλλες. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, πολυδιασπασμένο και χωρίς κάποιο ευδιάκριτο όραμα, δυσκολεύεται να διακρίνει ότι η αντίσταση στις ορέξεις της Τουρκίας αποτελεί όρο επιβίωσης της χώρας – ένα στοίχημα που θα παιχτεί τον τρέχοντα αιώνα. Λιγότερος αυτοθαυμασμός και πολύ περισσότερη δουλειά είναι το ζητούμενο.

Διαβάστε επίσης

Καρπαζοεισπράκτορας ή ισχυρός αντίπαλος;

Νέο παραγωγικό μοντέλο χωρίς όμως να προτείνουν το πώς και το γιατί; 

Στην τροχιά της Άγκυρας η κυβέρνηση