Όσο πιο γρήγορα απομακρυνθούν από τη διακυβέρνηση της χώρας, τόσο το καλύτερο για όλους μας.
Η αξιοπρεπής διαβίωση των πολιτών, είναι αναγκαία συνθήκη για τη  διασφάλιση της συνεκτικότητας της κοινωνίας, χωρίς φόβο να διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός.

Στον αντίποδα της συνεχούς επιδείνωσης της θέσης της εργασίας που επαπειλείται ακόμη περισσότερο, έρχεται η μεσαιωνικού τύπου νομοθέτηση 6ήμερης εργασίας.
Η χώρα μας δεν έχει προβλήματα παραγωγικότητας.
Αντιθέτως ζούμε στην εποχή της συνεχούς Ανεργίας (800+ χιλιάδες εργαζόμενοι ζουν με τον μισό κατώτατο μισθό, δείκτη ανεργίας στο 10,6% το 2ο μεγαλύτερο στην Ευρώπη, με επιδόματα πείνας για τους “μακροχρόνια άνεργους” κλπ), εξαιρετικά κακών συνθηκών εργασίας (με συνεχείς καθημερινούς θανάτους στους χώρους εργασίας),  απαράδεκτου κατώτατου μισθού και διαρκούς πληθωρισμού που εξανεμίζει τα εισοδήματα.

Η καταστροφική κυβέρνηση-υπηρέτης των κάθε λογής οικονομικών συμφερόντων, θέλει τώρα να αυξήσει τα κέρδη διαφόρων εταιριών σε κλάδους-πελατείας της.
Αυξάνει τις ώρες εργασίας, καταπατώντας κάθε έννοια συνταγματικών δικαιωμάτων.
Μετά τα αστεία μέτρα του κ. Γεωργιάδη, για την εισαγωγή εργαζομένων μέσω συμφωνιών με χώρες, που προφανώς δεν θα λειτουργούσαν, δημιούργησαν μία μαύρη αγορά μετακίνησης μεταναστών, δεν έλυσαν το πρόβλημα φθηνής εργασίας που ζητούσαν διάφοροι κλάδοι, οπότε η πονηρή κυβέρνηση στράφηκε στους Έλληνες εργαζόμενους αυξάνοντας τις δικές τους ώρες εργασίας. Μην περιμένουν φυσικά και αύξηση των μισθών τους.
Η κυβέρνηση που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκή, αντί να μειώσει τις ώρες εργασίας σε 4ήμερη με 35 ώρες, κάνει τα χατίρια στους πλούσιους φίλους της και νομοθετεί το αντίθετο.

Ελλάδα και Ευρώπη βρίσκονται σε ένα κρίσιμο οικονομικό-εργασιακό μονοπάτι όπου κυριαρχούν:

• η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης στις οικονομίες σχεδόν όλων των κρατών της Ένωσης και η επερχόμενη ραγδαία απομεγέθυνση,
• η πρόβλεψη για περαιτέρω δραματική αύξηση του αριθμού των ανέργων στη χώρα και η αύξηση των μακροχρόνια ανέργων (ξεπερνούν τις 250 χιλ.),
• η συνεχής επέκταση άτυπων μορφών εντατικοποίησης και εκμετάλλευσης της εργασίας,
• η δραματική αύξηση της επισφάλειας στην εργασία (μέσω των «ευέλικτων» σχέσεων εργασίας) και η διεύρυνση των ανισοτήτων στη κοινωνία,
• οι προκλητικά χαμηλοί μισθοί,
• η έλλειψη αποτελεσματικών ελέγχων από την πλευρά των αρμόδιων θεσμικών οργάνων που ενδυναμώνει την παραβατικότητα των εργοδοτών,
• η ενσωμάτωση των ραγδαίων τεχνολογικών αλλαγών στην παραγωγική διαδικασία με τη συνεπακόλουθη προσαρμογή των μορφών εργασίας και η κρατική αμηχανία, αδυναμία ή πολλές φορές και άρνηση, να ρυθμίσει εγκαίρως και αποτελεσματικά το θεσμικό πλαίσιο προστασίας της εργασίας και προώθησης της απασχόλησης,
• οι συνεχιζόμενες δανειακές δεσμεύσεις της χώρας που μεγεθύνουν την εξαθλίωση των συνθηκών διαβίωσης της πλειοψηφίας των πολιτών,
• ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός εταιριών ενοικίασης εργαζόμενων και δυστυχώς η θεσμική κατοχύρωσή τους,
• μη ισόρροπη κλαδική και τομεακή ανάπτυξη, που προκύπτει από την απώλεια Εθνικής Στρατηγικής και σχεδιασμού,
• η συνεχής πίεση για εξωστρέφεια (εξαγωγές) χωρίς να υπάρχει σχέδιο για αύξηση της εγχώριας παραγωγής (για επάρκεια),
• η διάρθρωση της Ελληνικής Οικονομίας και ο προσανατολισμός της,
• οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί που περιορίζονται σε διαπιστώσεις της διεύρυνσης των ανισοτήτων, της επισφάλειας και της απορρύθμισης των αγορών εργασίας, της εξαθλίωσης των όρων της εργασίας, των μισθών και των συνθηκών της, της μακροχρόνιας ανεργίας που διογκώνεται και του μεγάλου ποσοστού ανεργίας των νέων, της ανάπτυξης «δίχως θέσεις εργασίας» (jobless growth), της αύξησης του αριθμού των φτωχών πολιτών και των αστέγων, ενώ εν τέλη κλείνουν τα μάτια στις κοινωνικές προεκτάσεις των συνεπειών και στις ανάγκες σχεδιασμού και υλοποίησης των κατάλληλων πολιτικών.

Η (κάθε) κυβέρνηση  απαιτείται να προστατεύσει τους πολίτες-εργαζόμενους με:
– περαιτέρω θεσμική ενίσχυση της προστασίας της εργασίας,
– ενίσχυση των ατομικών και συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων,
– σημαντική αύξηση του κατώτατου μισθού,
– βελτίωση των ελέγχων, απέναντι στην υπερ-συγκέντρωση της παραγωγής και της οικονομικής δύναμης,

Η Πράσινη Αριστερά προτείνει ένα Εθνικό Σχέδιο για την Εργασία, που θα προσφέρει ασφάλεια στους εργαζόμενους και θα περιορίζει/μειώνει τις κοινωνικές ανισότητες μέσα από ένα ισχυρό, οραματικό και θαρραλέο πλαίσιο, που θα έχει ως μοναδικό κριτήριο την βιωσιμότητα των θέσεων απασχόλησης.

Ως κοινή βάση στην κατεύθυνση επίτευξης των στόχων, θεωρούμε εφικτή και επιβεβλημένη:

1. Τη μείωση των ωρών της εβδομαδιαίας εργασίας, χωρίς τη μείωση των θέσεων εργασίας και των μισθών.
2. Τη σύνδεση του κατώτατου μισθού, με το μέσο επίπεδο διαβίωσης.
3. Τη θεσμική ενίσχυση του Συνδικαλιστικού Κινήματος, ως μοναδικού εκφραστή των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας.

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θέλει να επαναφέρει στην πολιτική την Αριστερή σκέψη και πρακτική και τον Σοσιαλισμό σε κάθε απόφαση.
Επιχειρούμε να αποδείξουμε ότι μπορούμε να σταθούμε απέναντι στον κυνισμό και την αδικία και να διεκδικήσουμε -και να πάρουμε- ότι μας ανήκει.