Η ώρα της Κεντροαριστεράς; Για να επισυμβεί  αυτό, πρέπει  να « ρυθμισθούν» και να συμπέσουν την ίδια ώρα πολλά ρολόγια στην πολιτική και την κοινωνία.

Το αφήγημα φαντάζει γοητευτικό, ως εγχείρημα, όμως είναι αρκετά δύσκολο, αλλά όχι  ανέφικτο. Είναι στιγμές που το αρχαίο ρητό «Ανάγκα και οι θεοί πείθονται»  ακούγεται ρεαλιστικό με την έννοια ότι και οι άκαμπτοι, υποχρεώνονται να πάρουν τα μηνύματα της κοινωνίας, αλλιώς θα τους  … ξεβράσει  το κύμα της ιστορίας.

Η αίσθηση ότι στην κοινωνία  διαχέεται μια μεγάλη πλειοψηφική πολυμορφική  θετική προδιάθεση των πολιτών (57,7% έρευνα Opinion Pull) για την συγκρότηση της Κεντροαριστερής πολιτικής πλευράς, δεν αποτελεί ακαριαία  και πολιτική προτίμησή της.

 Η κοινωνία βλέπει την πολιτική ανισορροπία στο πολιτικό μας σύστημα και εκτιμά  ότι είναι καλό για τη δημοκρατία μας , ο περιορισμός του …γηπέδου που παίζει ο πρωθυπουργός και η Ν.Δ.,  και ότι θα ηταν καλό να  «πάρει κάποια μέτρα» στο γήπεδο  και  η Κεντροαριστερή  ομάδα .

Στην ίδια έρευνα, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ με  τεράστια ποσοστά, 79,8% και 73,5%, αντίστοιχα , αναφανδόν τάσσονται υπέρ της σύγκλησης  και της συνεργασίας του κεντροαριστερού χώρου.

 Τα μηνύματα της κοινωνίας είναι εκκωφαντικά και αποπνέουν υγεία κι ελπίδα και φυσικά είναι σε δυσαρμονία, με την πολιτική που ακολούθησαν οι ηγεσίες τους τα τελευταία χρόνια , με τη γνωστή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και αντιστοίχως του ΠΑΣΟΚ, ότι αποτελούν την μοναδική εναλλακτική,  μονοκομματική κυβερνητική λύση απέναντι στη Ν.Δ.

Η λέξη συνεργασία και κεντροαριστερά  δεν υπήρχε στην πολιτική τους φαρέτρα. Αντιθέτως, παρά την υψηλή ρητορική τους απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη κάτι σαν φετίχ ..ο βασικός τους στόχος ήταν, η μεταξύ τους σκιαμαχία για τη δεύτερη και τρίτη θέση.

Η κοινωνία πιέζει και λειτουργεί ως εμβρυουλκός στο καινούριο.

Στο δημόσιο διάλογο, εκτός από λίγες φωτεινές περιπτώσεις που διαχειρίζονται με ευθύνη το ζήτημα, η συζήτηση είναι απογοητευτική, με μια τάση εργαλειοποίησης  και βιασύνης για να καλύψουν την χρόνια πολιτική ανεπάρκεια  και τις λάθος επιλογές τους στις στρατηγικές κυβερνητικών συνεργασιών.

Η Κεντροαριστερά αποκτά υπόσταση, ως στρατηγική μακράς  πνοής,  για τη χώρα και τη δημοκρατία  και όχι ως εφήμερο πολιτικό εργαλείο ανακατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας,  γενόμενη και αυτή μέρος μιας ανακυκλούμενης βαθιάς δομικής πολιτικής κρίσης. Η πολιτική και κοινωνική κεντροαριστερά,  θα γίνει ελκυστική μόνο αν καταφέρει να δώσει όραμα και δείγματα  στρατηγικής, ότι μπορεί να είναι η  ελπίδα για την αναγέννηση της χώρας και της δημοκρατίας με ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας.

Πριν ένα χρόνο ο εκλογικός θρίαμβος της Ν.Δ. και η ήττα αθροιστικά του προοδευτικού τόξου, δημιούργησε  ψευδείς εντυπώσεις και  ψευδαισθήσεις ότι θα έχουμε μια πολύχρονη πολιτική κυριαρχία  του Κυριάκου Μητσοτάκη.

 Χρειάστηκε μόλις ένας χρόνος, για  να γίνει σχεδόν ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, μια ανατροπή που δεν την έκαναν  κάποιοι συντελεστές του πολιτικού συστήματος ,αλλά κυρίως η κοινωνία και οι πολίτες, ως ένας αόρατος «εξωθεσμικός» παράγοντας. Το μείζον   αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν είναι εκλογικό, αλλά  πολιτικό και  έχει να κάνει με την μεγάλη αποχή, που δημιούργησε συνθήκες μη αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής και πολιτικής εκπροσώπησης. Το δε εκλογικό αποτέλεσμα  δημιούργησε νέα πολιτικά δεδομένα, θέτοντας την Ν.Δ. σε καθεστώς  κυβερνητικής αποδρομής, κρατώντας συγχρόνως, όμως,   σε χαμηλά    ποσοστά  τους δύο άλλους βασικούς, όπως διατείνονταν,   «μνηστήρες»  της  εξουσίας, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.

Τα εκλογικά, πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα, όπως αποτυπώθηκαν ποικιλοτρόπως στις ευρωεκλογές, είναι ο προάγγελος, ότι ως χώρα εισερχόμαστε  σε  μια βαθιά και με διάρκεια,  ολιστική δομική κρίση, γεωπολιτική, πολιτική, θεσμική , οικονομική και κοινωνική.

Τα πρώτα απόνερα παρακολουθούμε ήδη με τις εσωτερικές αναταράξεις σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αλλά και στη Ν.Δ. Το πολιτικό σύστημα δεν έχει συνέλθει από το μετεκλογικό σοκ , παρά τα όσα δηλώνει, και επί της ουσίας δεν έχει αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα. Ας μη μπερδέψουν τα κόμματα  την εσωτερική τους  κρίση με την Κεντροαριστερά  και το στρατηγικό διακύβευμα .

 Το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς, θα έχει αυτοϋπονομευτεί στη γέννηση του,  αν αναζητήσουν ως  συγκολλητική  ουσία , ένα  πρόσκαιρο μυωπικό αντιδεξιό αντιμητσοτακικό μέτωπο, κάτι που συνεγείρει εύκολα, αλλά οριοθετημένα ρεβανσιστικά ένστικτα, σε κάποια ακροατήρια.

Μερικοί μπερδεύουν  τα πράγματα και την σειρά τους… βάζοντας το κάρο πριν από τα άλογα.

 Τα άλογα δεν είναι οι ίδιοι …Τα άλογα είναι οι απαντήσεις στις επερχόμενες κρίσεις , είναι το Όραμα,  το πολιτικό  σχέδιο , το περιεχόμενο της δημοκρατίας, τα κοινωνικά της χαρακτηριστικά, οι γεωπολιτικές σταθερές, το μοντέλο οικονομικής κοινωνικής ανάπτυξης, οι θεσμικές αλλαγές εκσυγχρονισμού του πολιτικού και διοικητικού μας κρατικού συστήματος.

 Αυτή είναι  η ουσία,  ο κοινός τόπος για να συναντηθούν πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις χωρίς αποκλεισμούς και χειραγωγήσεις από κομματικές γραφειοκρατίες και  εξωθεσμικά κέντρα.

Η Κεντροαριστερά ή θα ταυτισθεί με την Πατριωτική Δημοκρατική Ανάταξη του Έθνους  ή αλλιώς θα έρθει, ως καρικατούρα και ιστορική φάρσα και θα  πνιγεί στα απόνερα της επερχόμενης κρίσης.

Ας έρθουμε τώρα στο «κάρο»… Θέλει χρόνο, πολύ δουλειά δημοκρατική και πολιτική ανιδιοτέλεια, δεν  χρειάζονται βιασύνες  και αυτόκλητοι μεσσίες. Χρειάζεται να υπάρξει χρόνος  και χώρος για ιδέες και πρωτοβουλίες στην κοινωνία και στον πολιτικό στίβο. Πρακτικές που θα συνδιαμορφώνουν μια κουλτούρα συνεργασίας και αλληλεγγύης, μια πορεία που θα γεννά  ένα νέο «εγερτικό  φρόνημα» οράματος και θα ξαναβάζει τους πολίτες στους αγώνες και την πολιτική. Είναι νωρίς να προκρίνουμε  σχήματα , η Κεντροαριστερά θα είναι πολύχρωμη, πολιτικά και κοινωνικά , με πολλούς ομόκεντρους κύκλους, όπου στο κέντρο, στον πυρήνα της,  θα βρίσκεται ο ελάχιστος κοινός τόπος αξιών, αρχών και προγραμματικής στρατηγικής.

Υγ. Κράτησα ως υστερόγραφο μερικά αυτοαναφορικά στοιχεία , μια μικρή ιστορική αναδρομή στην  Κεντροαριστερά, ως πολιτικό όρο και εγχείρημα. Ηταν η εποχή του Μάσσιμο Ντ Αλέμα στην Ιταλία, πρωθυπουργού της Κεντροαριστεράς, προερχόμενου από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, και την ίδια εποχή στην Ελλάδα, το 1996, στη μετά Ανδρέα εποχή, εκλέχτηκε πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός, ο Κώστας Σημίτης.

Ντ’ Αλέμα και Σημίτης, ένας κομμουνιστής και ένας Σοσιαλιστής, στενοί φίλοι και συνεργάτες, μοιράζονταν το  κοινό όραμα  για την Κεντροαριστερά  στην Ευρώπη.

  Ο Κώστας Σημίτης  εισήγαγε επίσημα τον όρο Κεντροαριστερά στην Ελλάδα και αναζήτησε συγκεκριμένες συνεργασίες  με προσωπικότητες της πολιτικής , της διανόησης και του πολιτισμού  του ευρύτερου αριστερού χώρου, θέλοντας έτσι,  να προωθήσει πιο αποφασιστικά εκσυγχρονιστικές τομές στο εσωτερικό, με περισσότερο ευρωπαϊκό χρώμα, καθώς, όπως και έγινε, τον στρατηγικό στόχο  της ένταξης της χώρας μας στην Ο.Ν.Ε και την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

 Είχα την τιμή,  ως ανένταχτος πλέον της Αριστεράς, μετά τη διάσπασή της, να μου προτείνει ο Κώστας Σημίτης να συμμετάσχω στον ΟΠΕΚ (΄Ομιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Ελληνικής Κοινωνίας) ως ιδρυτικό μέλος και στη συνέχεια   όταν έγινε πρωθυπουργός μου πρότεινε να συντονίσω μια ομάδα για την επεξεργασία ενός πολιτικού σχεδίου για την κυβερνώσα  Κεντροαριστερά.

Η συνεργασία μας προχώρησε με την ανάδειξή μου στη θέση του βουλευτή Επικρατείας και ως επικεφαλής του Δικτύου της Κεντροαριστεράς. Πήραμε ιστορικές πρωτοβουλίες διαλόγου και δράσεων, στα όρια του ακτιβισμού όπως η  πραγματοποίηση της ιστορική συναυλίας με τον Μίκη στα Σκόπια,  το αντιπολεμικό  ταξίδι στο Ιράκ, και αργότερα στο Βελιγράδι, η αποκάλυψη των σταγονιδίων στα σώματα ασφαλείας και η μεγάλη σύγκρουση με την Χρυσή Αυγή και άλλα…. Παρά το σκληρό πολιτικό μπούλιγκ που υπέστην, από μερίδα της Αριστεράς, η επιλογή μου ήταν συνειδητή και το πέρασμα μου στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ήταν η πολιτική μου απάντηση,  στα νέα γεωπολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη μετά την κατάρρευση του Γκορμπατσόφ και της ΕΣΣΔ.

«Αλλάζω για να μείνω ο ίδιος»… στο αξιακό σύστημα της σοσιαλδημοκρατίας  και της Ευρώπης του διαφωτισμού.

Χαίρομαι στην ιδέα, μιας νέας συνοδοιπορίας με παλιούς φίλους που οδήγησαν την αντιπαράθεση κατά καιρούς στα άκρα, αλλά τώρα ξαναδιαβάζουν τα νέα δεδομένα με άλλη ματιά… Πάντα υπάρχει χρόνος.

*Ο Παρασκευάς Ν. Παρασκευόπουλος είναι Πρώην βουλευτής Επικρατείας, Οικονομολόγος και Σύμβουλος Ανάπτυξης.