Από την τρέχουσα αντιπαράθεση στο ΠΑΣΟΚ, με επιχειρήματα κάθε είδους, δύσκολα μπορεί κάποιος να βγάλει ασφαλές συμπέρασμα. Άλλωστε το δίκαιο και το άδικο στην πολιτική είναι έννοιες σχετικές και χωρίς πραγματικό αντίκρισμα: στο τέλος – ειδικά όταν στο παιχνίδι υπάρχει κάλπη – κερδίζει αυτός που έχει ισχύ στον κόσμο. Αυτός που πείθει όχι για όσα προηγήθηκαν, αλλά γι’ αυτά που έρχονται. Στην πολιτική, όπως και στον αθλητισμό, τα «φρέσκα κουλούρια» πουλάνε.

Ωστόσο όλων των ειδών οι αναλύσεις και προβλέψεις για το αν και πότε θα υπάρξει εσωκομματική αναμέτρηση για την ηγεσία παραβλέπουν μια κρίσιμη παράμετρο: ότι η αργοπορία μπορεί να αποβεί μοιραία.

● Ο Ανδρουλάκης δεν αντέχει μια μακροχρόνια αμφισβήτηση, που μπορεί να εξελιχθεί σε αποδόμηση.

● Οι αμφισβητίες δεν αντέχουν να παράγουν για πολύ καιρό καβγάδες και αρνητική δημοσιότητα για το κόμμα τους – και, κατά συνέπεια, για τους ίδιους.

● Τέλος, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν αντέχει να εμφανίζει επί μήνες εικόνα κρίσης, η οποία μπορεί να εξελιχθεί σε απαξίωση ανεξαρτήτως της ηγεσίας που θα έχει στο όποιο μέλλον.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι ο χρόνος τούς πιέζει όλους πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουν και απ’ όσο, ενδεχομένως, καταλαβαίνουν…

Διαβάστε επίσης:

Το «παιχνίδι» στο Αιγαίο

Η έμμεση… προφητεία του Αλέκου Παπαδόπουλου για τον Χάρη Δούκα

Πυρκαγιές: Ένα εξαιρετικά εύφλεκτο μπάχαλο…