Τετριμμένη η γραφή έχει περισσότερο τη διάθεση να προσδιορίσει την προβολή επί των γραμμών του τετραδίου παρά να προσεγγίσει τη σημασία των κρυμμένων φωνηέντων.

 

Τετριμμένη η γραφή έχει περισσότερο τη διάθεση να προσδιορίσει την προβολή επί των γραμμών του τετραδίου παρά να προσεγγίσει τη σημασία των κρυμμένων φωνηέντων.

Η απουσία της αισθητικής έγινε πράξη επαναστατική και ο παραλογισμός έβαλε στο ίδιο κάνιστρο όλες τις σκέψεις που βγάζουν οι κατευθυνόμενοι εκ της παρακμής συνθέτες των προτάσεων.

Κρίση εκ του ελλείμματος της ουσίας εκπορευόμενη, της καταγεγραμμένης και ως φαιάς ή άλλου χρώματος αν προτιμάτε.

Κρίση. Ολούθε!

Προλόγισμα του Φεβρουαρίου περιπλεγμένο με έναν χειμώνα να έχει χάσει τον προσανατολισμό του, κάτω από έναν ήλιο που συνθηκολογεί παράταιρα με την εποχή υποστηριζόμενος από καιρού εις καιρόν από κάποιο ψιλόβροχο, έτσι για να δικαιολογήσει το παρείσακτον της παρουσίας του.

Πριν αρκετά χρόνια.

Κατεβαίνοντας το στενό δρομάκι, Auguste Barbier, στον εναγκαλισμό με την κάθετο ορμή της μικρομέγαλης rue de la Fontaine au Roi, πολύβουης εκ της ιστορίας και πασίγνωστο πέρασμα εξαργύρωσης των επιθυμιών, κόσμος συνωστισμένος πίσω από τα μεγάλα τζάμια ενός μεταμορφωμένου ισογείου.

Η περιέργεια εκ γενετής ορμώμενη όρθωσε το ανάστημά της για να διαπιστώσει την αιτία που ώθησε στην ακινησία το πλήθος.

Στρατηγικός χειρισμός κακομαθημένου παιδαρίου.

Μερικοί ελληνικοί ελιγμοί με χαμόγελο και μορφασμό που ικέτευε την κατανόηση της αγένειας και ως εκ του θαύματος στην πρώτη σειρά απέναντι από τη διαμορφωμένη σάλα όπου θα διεδραματίζετο το γεγονός το οποίον προσείλκυσε όπως ένας πρόσκαιρος μαγνήτης τους θεατές

Οι συναθροισμένοι ξεχείλιζαν ίσαμε τις άκρες του μικρού πεζοδρομίου ευρισκόμενοι στην ακροστασία, με την υπομονή στα όρια της παλαιάς ιστορίας, περίμεναν την αρχή της εκδηλώσεως.

Ένα πιάνο δίχως την ουρά στα δεξιά, ένα φωτιστικό με σώμα σιδερένιο και κόκκινο καπέλο στα αριστερά.

Στο βάθος μια καριόλα με ρόδες λευκοστρωμένη.

Το πανωσέντονο ατάκτως ερριμμένο έδειχνε την εφιαλτική ίσως προηγούμενη στιγμή.

Μια γυναίκα με κατεβασμένο το ημιδιάφανο κοραλί φόρεμα στον έναν ώμο, καταξεσκισμένο στα πλαϊνά, με μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια και ξεραμένα δάκρυα ανακατεμένα με τα υπόλοιπα της ψιμυθίωσης καθόταν στο πάτωμα ακουμπώντας την πλάτη στα πλευρά του σιδερένιου υπνοδοχείου.

Μια ξύλινη πόρτα ανοίγει κι ένας τύπος περίεργος κι αναμαλλιασμένος με ένα αργόσυρτο βήμα και κάνοντας κύκλους πλησίασε το πιάνο.

Ένα χάδι πάνω στο κιβώτιο της κλεισμένης μουσικής με τα δυο χέρια αργά ηδονικά και μετά ο αντίχειρας να τρίβεται πάνω στο ξύλο αφήνοντας τον θόρυβο που έμοιαζε με έναν περιοδικό τριγμό.

Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της μεθυστικής μελωδίας του τριξίματος η γυναίκα άρχισε να λικνίζεται αυτοσχεδιάζοντας μια κίνηση σαν κι αυτήν των παλιών πρωταγωνιστών του κινηματογράφου οι οποίοι έτρεχαν γύρω από ένα δέντρο ή προσπαθούσαν με τεντωμένα χέρια να αγγίξουν το όνειρο της ζωής που ξέφευγε ανάμεσα στις ανθισμένες αμυγδαλιές, οι οποίες φρόντιζαν ωστόσο να συμβολίσουν την αγνότητα και να τη συνταιριάξουν με την αιωνιότητα του πάθους (εξαίσιο κινηματογραφικό εύρημα χαρακτηριζόμενο με επίθετα μετρίου βαθμού ειρωνείας) ή ακόμα σαν μια κίνηση εκστατικής μαινάδας που έψαχνε να βρει τον θεό της στο περιποιημένο σκυρόδεμα με την επικάλυψη της γνωστής μεθόδου της ωραιοποιήσεως.

Οι ματιές των συγκεντρωμένων εξαϋλωμένες παρακολουθούσαν στημένες με προσοχή, με τις κόρες να μην ανοιγοκλείνουν, έκθαμβες και καρφωμένες στο ίδιο σημείο σαν υπνωτισμένες.

Απέραντη ησυχία η οποία μου προξένησε ενστικτωδώς το εύηχον του αντωνύμου ως σύμπτωμα κλινικής εξετάσεως της δυνατότητας της οράσεως.

Απορίας το ανάγνωσμα ενώ περιορίζοντας τη νοημοσύνη μου στο πλαίσιο του τοπίου αποκαθήλωσα την επιτηδευμένη και εντελώς νηπιακή παρουσίαση αφηρημένων ερμηνευμάτων αφήνοντας ένα μειδίαμα απορρίψεως μετά του αντιστοίχου ανασηκώματος των οφρύων.

Κοίταξα γύρω μου και περνώντας ανάμεσα στα καθηλωμένα σώματα άνοιξα την εξώθυρα να βγω στη μελαγχολία της πόλεως.

Η πόρτα σύμμαχος του απρόβλεπτου έβγαλε το δικό της τρίξιμο και όλα τα βλέμματα προγραμματισμένα και κινούμενα εκ του αοράτου νήματος στράφηκαν πάνω μου.

Merde! Σιγομίλησα.

Πανικόβλητος έκλεισα με δύναμη τη σκαλισμένη έξοδο ανακουφισμένος για την απόδραση από το παράδοξο.

Αίφνης η ησυχία απεσύρθη.

Όταν ένα δυνατό χειροκρότημα δόνησε την ατμόσφαιρα.

Όλοι πίστεψαν ότι ήμουν μέρος της παραστάσεως.

Με γοργό βηματισμό δραπέτευσα στο πλησιέστερο κατάστημα στην άκρη του μπουλβάρ και με δυο καλβαντός επανήλθα στη λογική της δικής μου κατανοήσεως.

Ήταν μια νύχτα.

Ίσως κοντά στη δωδεκάτη νύχτα ή ό,τι θέλετε.

«Τι εποχή κι αυτή! Για ένα καλό μυαλό, τα λόγια είναι σαν γάντι μαλακό – Πόσο εύκολα αλλάζεις την καλή απ’ την ανάποδη!»